Afgelopen week ben ik dan eindelijk echt begonnen op het project. Wat is deze week snel gegaan, er zitten er al weer 5 dagen op. In het begin van de week was het nog een beetje aftasten maar aan het eind van de week voelde ik me echt al helemaal thuis. De kinderen zijn allemaal super lief en de verzorgers en kinderjuffen zijn erg blij met onze komst.

Mijn dagen op het project zien er ongeveer als volgt uit:

Om 6:45 uur gaat mijn wekker, ik maak me klaar, eet mijn ontbijt en smeer wat brood op voor de lunch. Om 7:30 uur is het tijd om de deur uit te gaan. Het is ongeveer 15 minuten lopen naar de plaats waar de minibusjes langsrijden (op Malawiaans tempo natuurlijk). We stappen daar in een minibusje naar ‘Cross Roads’ (het is niets meer dan een naam van een gebouw dat langs de weg staat). Daar stappen we over op een ander busje dit busje brengt ons naar het project. Het is iedere keer weer een strijd om voor de lokale prijzen in de busjes mee te mogen. Ze proberen ons altijd te veel te laten betalen, maar dit maakt de reis naar het project extra leuk. Onze tactiek is om altijd gepast te kunnen betalen, dan hebben we geen gedoe met wisselgeld.

Eenmaal aangekomen op het project worden Noah, de andere vrijwilligster, en ik hartelijk ontvangen door de kindjes van de kleuterschool. Ze rennen op ons af en roepen ‘auntie! auntie! auntie!’. Vervolgens ondersteunen we de kleuterjuffen bij hun lessen. Daarnaast hebben we zelf al een aantal lessen gegeven. Waaronder tellen en het leren van dieren in het Engels. Dit was erg leuk om te doen! Dan is het tijd om te lunchen. De kinderen eten vooral chips, omdat het heel goedkoop is. Daarnaast nemen ze ook suikerriet, rijst en aardappelen mee. Naar mijn idee heeft dit allemaal al een lange tijd gelegen. Toch delen ze alles! Heel bijzonder om te zien hoe dat gaat. Daarnaast valt het me op dat ze allemaal heel veel eten maar vooral heel ongezond. Na de lunch spelen de kinderen nog even buiten en dan ishet voor ons tijd om naar Tapia te gaan.

Tapia is een meisje op het project dat verblijft in het kinderhuis. Ze is gehandicapt en kan daarvoor niet goed bewegen op praten. We lopen vaak een rondje met haar, zingen voor haar of lezen voor uit een boek. Vooral het zingen vindt ze erg leuk, ze begint dan erg te lachen.

Nadat we bijTapia zijn geweest, gaan we naar het meisjes huis. Dit huis is ook aanwezig op het project, hier verblijven meiden ouder dan 16. Hier is het nu nog een kwestie van kennis maken, omdat de meiden wat ouder zijn kost het wat meer tijd. Vooral de laatste twee dagen was het erg gezellig. We proberen vooral veel met ze te praten en elkaar te leren kennen. Ook helpen we ze met hun huiswerk. Daarnaast leren ze ons hoe we met de hand kunnen wassen. Heel handig voor mij want in het huis moet ik zelf met de hand wassen. Tot nu toe blijft die witte broek toch erg zwart ;).

Rond 13:00 uur zijn alle kinderen thuis van school, het is tijd om te eten. Ze eten hier nshima, het wordt gemaakt van witte mais meel aangelengd met water. Ze eten er wat spinazie en vis of vlees bij. Het heeft niet heel veel smaak, maar ik vind het er lekker. Alleen de hoofden van de vissen sla ik toch echt over. (Die eten zij dus wel, ieewl!)

Met de kinderen proberen we wat leerzame spelletjes te doen. Nu ze nog school hebben is het soms een beetje lastig. Na de schooldagen hebben ze toch echt meer zin in een potje voetbal. Volgende week zal dit hopelijk beter gaan. We hebben wel wat gelezen en ik probeer me te richten op het samenspelen, dit gaat nog niet altijd goed. Ze willen graag allemaal winnen.

Rond 15:00 is het tijd op weer met de minibus naar huis te gaan. Moe maar voldaan koken we het eten, douchen we al het stof van ons af, relaxen we wat en gaan we lekker slapen. De eerste week op het project is me heel goed bevallen! En ik kan niet wachten om maandag terug te gaan, maar dit weekend staan ook veel leuke dingen op de planning.

Morgen ga ik de Nkhoma Mountain beklimmen, op zondag ga ik met de kinderen van het project naar de kerk en daarna ga ik kleding laten maken.

Liefs,

Asmara